Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από καρδιάς, βρήκαν το κουράγιο να απευθύνουν μέσω της ΡΟΔΙΑΚΗΣ (σε γιατρούς, νοσηλευτές και σε όσους προσευχήθηκαν για το παιδί τους), οι γονείς του αδικοχαμένου Χαράλαμπου Νικόλα, του 19χρονου νεαρού που έχασε τη ζωή του μετά από ένα μήνα νοσηλεία του και σκληρής μάχης που έδωσε στην εντατική μονάδα του Νοσοκομείου της Ρόδου.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον Μπάμπη Νικόλα, του παιδιού με το χαμόγελο που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία, στους φίλους και τις παρέες του, ξεκίνησε πριν από έναν περίπου μήνα, όταν σε μια από τις πιο αιματοβαμμένες διασταυρώσεις του νησιού μας (Δενδρινού και Γρηγορίου του Ε) το δίκυκλο όχημα που οδηγούσε παρασύρθηκε από ιχ αυτοκίνητο που παραβίασε το Stop.
Η μητέρα του, Ειρήνη Ρεπανά και ο πατέρας του Παναγιώτης Νικόλας, οι άνθρωποι που είδαν το παιδί τους να αργοσβήνει για 30 ολόκληρες μέρες παλεύοντας να κρατηθεί στη ζωή, βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν στη ΡΟΔΙΑΚΗ, νοιώθοντας διπλή υποχρέωση:
Κατά πρώτον, να ευχαριστήσουν όλους όσοι συμπαραστάθηκαν στο παιδί τους και στους ίδιους.
Κατά πρώτον, να ευχαριστήσουν όλους όσοι συμπαραστάθηκαν στο παιδί τους και στους ίδιους.
Από γιατρούς, νοσηλευτές, προσωπικό, συγγενείς, φίλους και αγνώστους που ρώτησαν, έμαθαν, δάκρυσαν, συγκινήθηκαν και προσευχήθηκαν για τον Μπάμπη.
Κατά δεύτερον, να στείλουν το μήνυμα ότι οι άνθρωποι που στελεχώνουν το νοσοκομείο της Ρόδου είναι ήρωες που παλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες για όλους εμάς. Και σε αυτούς τους ανθρώπους αξίζει να έχουμε εμπιστοσύνη.
Κατά δεύτερον, να στείλουν το μήνυμα ότι οι άνθρωποι που στελεχώνουν το νοσοκομείο της Ρόδου είναι ήρωες που παλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες για όλους εμάς. Και σε αυτούς τους ανθρώπους αξίζει να έχουμε εμπιστοσύνη.
Οι γονείς του 19χρονου που «έφυγε» για πάντα στη γειτονιά των αγγέλων, νοιώθουν υποχρεωμένοι σε χιλιάδες ανθρώπους. Γιατί χιλιάδες ήταν εκείνοι που βρέθηκαν «κοντά» τους όλες αυτές τις μέρες, που τους συμπαραστάθηκαν, που πόνεσαν, δάκρυσαν και έκλαψαν, για τον Μπάμπη, το νήμα της ζωής του οποίου κόπηκε τόσο άδικα και τόσο πρόωρα.
Τα όσα είπαν οι γονείς του στη «Ροδιακή» είναι ενδεικτικά του μεγαλείου που διαθέτει ο Άνθρωπος: Να βρίσκει το κουράγιο και να μπορεί να μετατρέπει τον πόνο του σε δύναμη:
«Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλο τον κόσμο Τους ανθρώπους εκείνους που από την πρώτη στιγμή παρέλαβαν το παιδί μου από το τροχαίο. Το είχε παραλάβει ο κύριος Στέργος Στάγκας ο νευροχειρούργος που έτυχε να είναι στην εφημερία του. Ο ίδιος επειδή είδε ότι είναι ένα πολύ μικρό παιδί, κατάφερε μέσα σε ένα δίωρο να τον βάλει στο χειρουργείο, που είναι πολύ σημαντικό.
Έκανε μέσα στο χειρουργείο υπεράνθρωπες προσπάθειες για να τον κρατήσει στη ζωή. Βγήκε από κει και οι φλέβες του στα χέρια και στο πρόσωπο ήταν πεταμένες. Κινήθηκε να βρει κρεβάτι σε άλλη μονάδα, δυστυχώς όμως επειδή "βάρυνε" η κατάσταση του παιδιού, δεν μπόρεσε να ταξιδέψει. Οπότε έγινε ένας αγώνας να ανοιχτεί κρεβάτι εδώ στη ΜΕΘ. Όχι μόνο απο το προσωπικό του νοσοκομείου αλλά και εκτός. Και το παιδί μου το πήρανε ως υπεράριθμο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και οι νοσηλευτές βλέποντας ένα νεαρό πάνω σε ένα φορείο, έβαλαν την κούρασή τους κάτω από όλα και πάνω από όλα το παιδί.
Είπαν, προτιμάμε να κόψουμε ρεπό και να μπορέσουμε εμείς να βοηθήσουμε αυτό το παιδί να ζήσει. Το παρέλαβαν ως ένα περιστατικό, όμως όλοι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι προïσταμένοι, μηδενός εξαιρουμένου, από τη μονάδα και οι υπόλοιποι, βλέποντας ότι στις 10 μέρες το παιδί έδινε πραγματική μάχη για να κρατηθεί κοντά μας, πίστεψαν σε αυτό και το βοήθησαν με ακόμη μεγαλύτερη θέληση, "υιοθετώντας" τον πόνο μας, έκαναν αγώνα όλο αυτόν τον μήνα, με καθημερινή πάλη.
Όσο πάλευε ο γιος μου είπε η μητέρα του κα Ειρήνη Ρεπανά, πάλευαν και αυτοί. Απλά θέλω να τονίσω την τελευταία ημέρα, ότι ο γιατρός με πήρε τηλέφωνο έγκαιρα και μου επέτρεψαν να είμαι κοντά του μέχρι την τελευταία του αναπνοή. Μας επέτρεψαν να είμαστε στη μονάδα, εμένα, τον πατέρα του και την αδερφή του και μας έδωσαν την τιμή μέχρι που σταμάτησε το μηχάνημα να λειτουργεί να είμαστε δίπλα του.
Το ευχαριστώ βγαίνει περισσότερο και για την ανθρώπινη πλευρά αυτών των ανθρώπων που μοιράστηκαν τα πάντα, το νοσηλευτικό που μας σεβάστηκε και όλους όσοι ήταν εκεί. Υιοθέτησαν τον πόνο μας και πέρα απο την ιδιότητά τους, πέρα απο το καθήκον, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Και η ανθρώπινη πλευρά που έδειξαν προς το πρόσωπο του παιδιού μου, αλλά και προς εμάς ήταν πολύ σημαντική.
Γιατί παρά την εξαθλίωση, που υπάρχει στην υγεία και όλη την κατάρρευση του συστήματος, όλη τη φόρτιση, την εργασιακή και ψυχολογική κόπωση, εκείνοι ήταν εκεί και έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Δεν πληρώνεται αυτό που κάνουν καθημερινά, είναι λειτούργημα. Τα παιδιά αυτά θυσίασαν τον προσωπικό τους χρόνο για να κρατηθεί ο γιος μου μέσα. Και αυτό τους τιμά πρώτα ως ανθρώπους και μετά ως γιατρούς και νοσηλευτές.
Αυτό θέλω να τονιστεί ότι παρόλο που ακούγονται διάφορα όπως δεν υπάρχει τμήμα, ανοίγει τμήμα, κλείνει, δεν λειτουργεί το νοσοκομείο κ.λπ., λυγίζουν και οι ίδιοι μπροστά σε ένα σοβαρό περιστατικό. Και πιστεύω ακράδαντα οτι όπου υπάρχει σοβαρό περιστατικό, δίνουν τεράστιο αγώνα, ο οποίος δεν ακούγεται. Ήρθε η στιγμή όμως να ακουστεί.
Είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που προσευχήθηκαν, άναψαν ένα κεράκι και εντός και εκτός του νοσοκομείου για αυτή την ψυχή. Το νιώθω ως υποχρέωση.
Το μόνο που ακούγεται είναι αρνητικά σχόλια για το νοσοκομείο. Οχι, όταν χρειάζεται είναι με κάθε κόστος παρόντες και θα πρέπει να τους ευχαριστήσουμε για αυτό γιατί είναι κάτι πολύ πιο πάνω απο τις δυνάμεις τους. Είθισται να ακούγονται τα αρνητικά και δεν είναι σωστό, τα θετικά ξεπερνούν στην παρούσα φάση τα αρνητικά.
Το μόνο που ακούγεται είναι αρνητικά σχόλια για το νοσοκομείο. Οχι, όταν χρειάζεται είναι με κάθε κόστος παρόντες και θα πρέπει να τους ευχαριστήσουμε για αυτό γιατί είναι κάτι πολύ πιο πάνω απο τις δυνάμεις τους. Είθισται να ακούγονται τα αρνητικά και δεν είναι σωστό, τα θετικά ξεπερνούν στην παρούσα φάση τα αρνητικά.
Όλο αυτό το διάστημα που το παιδί μου χρειαζόταν το οτιδήποτε, όλοι ήταν παρόντες. Να ξέρει ο κόσμος ότι όπου υπάρχει ανάγκη υπάρχουν άνθρωποι που είναι εκεί και χωρίς καμία απολαβή.
Ήταν τιμή για εμένα που τους γνώρισα αφενός αλλά και που έδωσαν την τιμή σε εμένα και την οικογένεια μου να τον χαιρετήσουμε από εκεί. Γιατί μας επέτρεψαν να είμαστε μέσα ακόμα και όταν έσβηνε το μηχάνημα που του έδινε οξυγόνο. Και αυτό τους τιμά σαν ανθρώπους και μετά σαν γιατρούς.
Και ευχαριστώ οποιονδήποτε γνωστό ή άγνωστο άναψε ένα κεράκι για αυτό το παιδί. Αλλά και το ίδιο το παιδί, κατέβαλε την πιο μεγάλη μάχη για ζήσει και την πιο δυνατή προσπάθεια. Και οι ίδιοι οι γιατροί δεν το πίστευαν, προς το τέλος μου έλεγαν δεν έχουμε κάτι να σας πούμε γιατί ότι και να σας έχουμε πει, για όλα μας έχει διαψεύσει.
Για το χρόνο της παραμονής του, δεν το πίστευαν, και δυστυχώς έχουν ακουστεί πολλά. Και το κράνος του το φορούσε, και το μόνο τραύμα που είχε ήταν στον αυχένα. Αυτό ήταν το τραύμα που τον έριξε σε κώμα. Το τραύμα στο στέλεχος, στο ακάλυπτο σημείο του κράνους.
Και το παιδί μου δεν είχε ούτε μια γρατζουνιά, πουθενά. Από εκεί κόπηκε η ζωούλα του. Όταν κοιμόταν στον θάλαμο ήταν σαν να κοιμάται ένας άγγελος, όλοι το ίδιο έλεγαν, όσοι τον έβλεπαν. Δεν είχε παραμορφωθεί καθόλου.»
Ο 19χρονος Μπάμπης Νικόλας, που έφυγε τόσο άδικα και τόσο πρόωρα από τη ζωή
http://www.rodiaki.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου