Τα μαγαζιά με εναλλασσόμενα πρόσωπα με γοητεύουν. Αναφέρομαι στα μαγαζιά που συνδυάζουν πολλαπλές χρήσεις, σε διαφορετικές περιόδους της ημέρας και της νύχτας...
Ένα τέτοιο θρυλικό μαγαζί, που δεν υπάρχει πια, ήταν η Ταβέρνα του “Μπαμπούλα” στην περιοχή του Κόβα της Ρόδου. Αυτό το ενθύμιο του “Μπαμπούλα” είναι κατά κάποιον τρόπο ένα μνημόσυνο για τον πατέρα μου, που το λάτρευε αυτό το μαγαζί και πέρασε σε αυτό πολλά μεσημέρια τρώγοντας ψάρια και θαλασσινά και πολλά βράδυα – μέχρι το πρωί – διασκεδάζοντας με όλο το κέφι και τον ενθουσιασμό που τον χαρακτήριζε.
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά για την συνεισφορά τους στο άρθρο αυτό τον φίλο δημοσιογράφο Γιώργο Ζαχαριάδη που προσέφερε τόσες φωτογραφίες από το αρχείο του, όπως επίσης και την διεύθυνση της εφημερίδας “Ροδιακή” πηγή πολύτιμου υλικού που χρησιμοποίησα.
Η περιοχή του Κόβα
Η περιοχή Κόβα είναι στο ανατολικό μέρος της πόλης της Ρόδου.
Στις δεκαετίες 1920-1930 οι Ιταλοί κατασκεύασαν πολλά βιομηχανικά κτήρια εκεί. Ενδεικτικά αναφέρω τα Δημοτικά Σφαγεία (1925), την Ηλεκτρική Βιομηχανία (1921), το Οινοποιείο της CAIR (1928) και την αλευροβιομηχανία SAMICA (1938).
Στη δεκαετία του 1960 αρχίζουν οι προσωπικές μου αναμνήσεις, Η περιοχή είχε ήδη γίνει πόλος έλξης για μικροβιοτεχνίες, συνεργεία αυτοκινήτων, λαστιχάδικα, βουλκανιζατέρ και άλλα μικρά εργαστήρια και μάντρες.
Το 1964 οι γονείς μου αγόρασαν ένα αυτοκίνητο από τον Αλέξη, που είχε το συνεργείο του στην περιοχή Κόβα.
Αυτό το συνεργείο είναι το πρώτο που θυμάμαι από την περιοχή. Η δεύτερη ανάμνηση είναι η ταβέρνα του “Μπαμπούλα”.
Ο Μοίραρχος Χωροφυλακής εν αποστρατεία κ. Σεραφείμ Αθανασίου τοποθετήθηκε ως χωροφύλακας στην Τροχαία Ρόδου αμέσως μετά την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων το Μαρτιο του 1947.
Σε σε άρθρο του που αναδημοσιεύτηκε στη “Ροδιακή” το 2012 γράφει:
“Και μέσα στην πόλη της Ρόδου, περιοχή του Κόβα, όπου βρισκόταν τότε το μοναδικό κέντρο (ψαροταβέρνα) Μπαμπούλα, δεξιά και αριστερά της οδού Καναδά, υπήρχαν χωράφια με φασολιές, ντομάτες, καρποφόρα δένδρα και αραιά πανέμορφα σπίτια.”
Η ταβέρνα του Μπαμπούλα
Η ταβέρνα του Μπαμπούλα ήταν μια ξύλινη κατασκευή στηριγμένη σε πασσάλους, που ξεκινούσε από την προκυμαία και προχωρούσε μέσα στη θάλασσα. Υπήρχε κάτι σαν μια μικρή γέφυρα που ένωνε το πεζοδρόμιο με την ξύλινη κατασκευή.
Απο μακρυά το “συγκρότημα ” φαινότανε σαν μια παραμορφωμένη παράγκα.
Η πρώτη φορά που πήγα ήτανε ένα μεσημέρι, με λιακάδα, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960.
Ο πατέρας μου προχώρησε μέσα στο μαγαζί και βρήκε τον ιδιοκτήτη, που – φυσικά – είχε το παρατσούκλι ο “Μπαμπούλας”. Έτσι τον φωνάζανε όλοι.
Ο διάλογος ήτανε απλός.
Ο πατέρας μου: “Γειά σου Μπαμπούλα, τι έχεις φρέσκο σήμερα;”
Ο Μπαμπούλας: “Κύριε …. έχω μεγάλα μπαρμπούνια.”
Ο πατέρας μου: “Βάλε τα στα κάρβουνα.”
Το μαγαζί ήτανε προς το φτωχό και ατημέλητο.
Καθήσαμε στο σχεδόν ακάλυπτο μέρος της ταβέρνας, και φάγαμε όλα τα μπαρμπούνια που είχε ο Μπαμπούλας εκείνο το μεσημέρι.
Αυτά ήταν τα συμβάντα της ημέρας που γνώρισα τον Μπαμπούλα.
Θυμάμαι τα ολόφρεσκα μπαρμπούνια και το περίεργο οίκημα επάνω στη θάλασσα.
Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, μιλώντας με τον θείο μου τον Γιώργο για φρέσκο ψάρι, μου ανέφερε τον Μπαμπούλα και τα μπαρμπούνια του.
Ο Γιώργος ζει εδώ και 60 χρόνια στην Αμερική, και όμως δεν έχει ξεχάσει τα μπαρμπούνια του Μπαμπούλα!
(Παρένθεση: Η Ρόδος είχε και ένα άλλο πλωτό εστιατόριο, το περίφημο “Κοντίκι”. Αυτό όμως είναι θέμα για μιαν άλλη ανάμνηση.)
Ομως στου Κόβα υπήρχε και μια άλλη ζωή, η ζωή της νύχτας. Κι αυτή η ζωή της νύχτας είχε ένα μεγάλο πρωταγωνιστή: τον Μπαμπούλα.
Εκεί που τα μεσημέρια οικογένειες τρώγανε ψάρια και θαλασσινά, και με την μυρωδιά των εδεσμάτων της θάλασσας ακόμη στην ατμόσφαιρα, τα βράδυα παίζανε τα μπουζούκια.
Μερικά βράδυα – ανάλογα με τη διαθεσιμότητα των καλλιτέχνιδων – στο κέντρο εμφανίζονταν και χορεύτριες με ελαφρά ενδυμασία.
Στη δεκαετία του 1960 οι περισσότεροι λαϊκοί τραγουδιστές και οργανοπαίκτες πέρασαν από τον Μπαμπούλα.
Ενδεικτικά αναφέρω:
Ο Γιάννης Καμπουρίδης, που ήτανε στη δεκαετία του 1960 Ενωμοτάρχης, εκπαιδευτής στη Σχολή Χωροφυλακής Ροδου αναφέρει σε συνέντευξη του στη “Ροδιακή”:
”Στο κέντρο του «Μπαμπούλα», στου Κόβα, τραγουδούσε ο Καζαντζίδης, η Καίτη Γκρέυ, ο Γαβαλάς.… Όλοι πέρασαν από τη Ρόδο. “
Στην ιστοσελίδα της πόλης “Κοκκινογειά Δράμας” διαβάζω για την τραγουδίστρια Σεβας Χανούμ (Σεβαστή Παπαδοπούλου): “Από το 1966 μέχρι το 1970 σε διάφορα κέντρα της Ελλάδας, όπως: στο «Μπαμπούλα» της Ρόδου, στη «Βεντέτα» (1968) της Θεσσαλονίκης με τον Τσιτσάνη.”
Από μαρτυρίες γνωστών του Σωτήρη Καλυμνάκη, διαβάζω: “Στην ταβέρνα «Μπαμπούλας» στην Ρόδο ιδιοκτήτης ήταν ένας θείος του πήγε να δουλέψει και κάθισε 4 χρόνια. Εκεί συνεργάστηκε και με την Καίτη Γκρέυ . ”
Ομως το νυκτερινό πρόσωπο του Μπαμπούλα είχε μεγάλη γκάμα εκφράσεων, που δεν περιορίζονταν μόνο στα μπουζούκια και τους χορούς οριεντάλ.
Ο Γιώργος Ζαχαριάδης, φίλος και δημοσιογράφος της Ροδιακής, γράφει στην ιστοσελίδα της εφημερίδας (http: //www.rodiaki.gr/article.php?id=193957&catid=1&subcatid=37):
«Κάθε φορά που ερχόταν αεροπλανοφόρο στη Ρόδο, οι νταβατζήδες του Πειραιά φρόντιζαν να φέρνουν γυναίκες και μουσικά συγκροτήματα από την Αθήνα για την διασκέδαση των ναυτών.
Και τα καμπαρέ στου Κόβα γέμιζαν γυναίκες που πρόσφεραν διάφορες “υπηρεσίες” στους Αμερικανούς, μάλιστα δε το ψηφισμένο νυχτερινό κέντρο της εποχής ο “Μπαμπούλας” δεν λειτουργούσε σαν μπουζουξίδικο, αλλά σαν καμπαρέ με “καλλιτέχνιδες” από την Αθήνα».
Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ τον Μπαμπούλα και βράδυ και μάλιστα μετά από έντονη διαφωνία των γεννητόρων μου. Η μητέρα μου διερωτάτο με μάλλον έντονο τρόπο “τι δουλειά έχουν τα παιδιά στο κέντρο αυτό”, μια και δεν μπορούσε να αρθρώσει τη λέξη “μπουζουξίδικο”.
Από την άλλη μεριά ο πατέρας μου, διαμαρτυρότανε γιατί “ένα ψάρι θα φάμε, θα ακούσουμε λίγη μουσική και θα φύγουμε”.
Επικράτησε ο πατέρας στη διαμάχη αυτή και καταλήξαμε όλοι οικογενειακά στον Μπαμπούλα στην αρχή της νύχτας.
Δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι λεπτομέρειεες, αλλά το μαγαζί ήτανε πήχτρα. Οσο λίγοι ήτανε το πρώτο μεσημέρι που πήγα με τον μπαμπά, τόσοι πολλοί ήτανε το βράδυ.
Τα γκαρσόνια έκαναν τεμενάδες στον μπαμπά, που όπως κατάλαβα αργότερα ήτανε “διακεκριμένος” πελάτης.
Ο ίδιος ο Μπαμπούλας ήρθε στο τραπέζι και πήρε την παραγγελία.
Και αφού φάγαμε, αρχίσανε τα όργανα. Η αδελφή μου θυμάται ότι αυτό συνέβη το 1964, και ότι έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε ο Βαγγέλης Περπινιάδης.
Αυτό ήταν το πρώτο και το τελευταίο βράδυ που πήγαμε οικογενειακά στου Μπαμπούλα. Συνεχίσαμε βέβαια να πηγαίνουμε για ψάρια το μεσημέρι σε κάθε ευκαιρία.
Ανεξάρτητα από το τι χαμός γινότανε τα βράδυα με τα όργανα και τα τραούδια, ο Μπαμπούλας είχε φρέσκο λαχταριστό ψάρι!
Οι θαμώνες
Ο μπαμπούλας ήτανε μαγαζί για όλους. Καμμιά σχέση με τα σημερινά μαγαζιά της νύχτας, που το καθένα έχει την δική του ομάδα και τύπο πελατών.
Ο Μπαμπούλας καλοδεχότανε καλλιτέχνες, ηθοποιούς, μεροκαματιάρηδες, επιστήμονες, επαγγελματίες, σκοτεινούς αλλά και φωτεινούς πάσης κατηγορίας.
Οπως έμαθα αργότερα, την ημέρα του Σαββάτου, από καιρού εις καιρόν, ο πατέρας μου έπαιρνε τους συνεργάτες του και κατέβαινε από το εργοτάξιο στου Μπαμπούλα κατά τις 4 το απόγευμα.
Τρώγανε για μεσημέρι, πήγαινε σπίτι για ξεκούραση, και ξαναβρισκόντουσαν εκεί το βράδυ για να κλείσει σωστά η εβδομάδα.
Το τέλος
Κάποια μέρα ο Μπαμπούλας έπαψε να υπάρχει πια. Το οίκημα κατεδαφίστηκε, για να μην πω-όπως είναι το σωστό καταθαλασσώθηκε. Λεπτομέρειες δεν ξέρω. Κατά πάσα πιθανότητα ο Μπαμπούλας κατεδαφίστηκε ως κτίσμα παράνομο ή και ως κτίσμα που δεν ήταν συμβατό με την σχεδιαζόμενη ανάπτυξη του λιμένος της Ακαντιά.
Η αδελφή μου μου ανέφερε ότι είχαν αρχίσει οι κινήσεις για να κατεδαφίσουν τον Μπαμπούλα από το 1956 και τελικά το κτίσμα κατεδαφίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ο Μπαμπούλας όμως θα παραμείνει αξέχαστος.
ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΙΚΟΛΙΤΣΗ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου