την επιβαρυντική περίπτωση του Ν. 1608/50 «περί καταχραστών του Δημοσίου» θα καθίσει ο δήμαρχος Μεγίστης κ. Παύλος Πανηγύρης, που τελεί σε καθεστώς αργίας.
Η εναντίον του δίωξη στηρίχθηκε στην από 7 Νοεμβρίου 2011 μηνυτήρια αναφορά του πολιτικού του αντιπάλου κ. Γεωργίου Παπουτσή προς την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου, την οποία χαρακτηρίζει ωστόσο ψευδή και συκοφαντική.
Ο κ. Παπουτσής είχε ισχυριστεί συγκεκριμένα ότι μια μικρή ομάδα ανθρώπων λυμαίνονται τη δημόσια περιουσία στη Μεγίστη, εκμεταλλευόμενοι την απουσία οιουδήποτε ελέγχου οιασδήποτε αρχής και ότι κατάφερε να περιέλθουν στα χέρια των ανθρώπων της, εκατοντάδες αστικά οικόπεδα τα οποία, προ της καταστροφής του νησιού κατά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο αποτελούσαν τα «σπίτια» των νοικοκυραίων νησιωτών, οι οποίοι έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στη λοιπή Ελλάδα και σε υπερπόντιες χώρες, ως μετανάστες.
Ο κ. Παπουτσής αναφέρθηκε και στις διαπιστώσεις του εκλιπόντος επιθεωρητή της οικονομικής επιθεώρησης Κρήτης Μ. Χριστοδουλάκη για την απαράδεκτη ιδιοκτησιακή κατάσταση και στην επισήμανσή του ότι «επί δημαρχίας Παύλου Πανηγύρη, έχουν γίνει, πάνω από 1500 πράξεις μεταβίβασης ακινήτων σε νησί 200 κατοίκων με τη… μέθοδο της χρησικτησίας».
Ο κ. Παπουτσής έκανε ειδική μνεία στην οικοπεδική περιουσία του κ. Πανηγύρη και μελών της οικογένειάς του, αφήνοντας σαφείς αιχμές για τον τρόπο απόκτησης των ακινήτων.
Διατείνεται ότι τα ακίνητα τα οποία και παραθέτει βρίσκονται εντός του οικισμού του νησιού και έχουν αιτία κτήσεως εικονικές χρησικτησίες και ψευδείς γονικές παροχές, ενώ η αξία εκάστου υπερβαίνει τα 35.000 ευρώ και ορισμένων μεγαλυτέρου εμβαδού των συνηθισμένων, αλλά προνομιακής θέσεως, έχουν αξία πλέον των 100.000 ευρώ έκαστο.
Ο κ. Πανηγύρης υποστήριξε με τη σειρά του ότι ο κ. Παπουτσής τον κατήγγειλε ψευδώς ότι με ψευδείς δηλώσεις παραπλάνησε 3 συμβολαιογράφους της Ρόδου τις οποίες έπεισε να συντάξουν συμβόλαια γονικής παροχής, πώλησης και δωρεάς για ακίνητα που βρίσκονται στον οικισμό Μεγίστης και τα οποία ανήκαν τάχα στην ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου με βάση την από 10/2/1947 Συνθήκη Ειρήνης που υπεγράφη στο Παρίσι μεταξύ της Ιταλίας και των Συμμαχικών Δυνάμεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η οποία κυρώθηκε με το Ν.Δ. 423/1947.
Η εναντίον του ποινική δίωξη, όπως επεσήμανε, υπήρξε απαράδεκτη όχι μόνο νομικά αλλά και ιστορικά και αν επικρατούσε η εσφαλμένη αυτή αντίληψη ότι δηλαδή ολόκληρο το νησί της Μεγίστης ανήκει τάχα στο Ελληνικό Δημόσιο και όχι στους κατοίκους του, θα οδηγούσε τη χώρα σε πολιτικό, εθνικό και διπλωματικό αδιέξοδο.
Ο κ. Πανηγύρης τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι ο χαρακτηρισμός ως δημόσιας περιουσίας ολόκληρου του νησιού της Μεγίστης είναι αυθαίρετος, παράνομος, αντισυνταγματικός και χωρίς έννομες συνέπειες. Η μονομερής και αυθαίρετη καταγραφή του νησιού της Μεγίστης από την Κ.Υ.Δ. ως Δημοσίου Κτήματος με αριθμό μάλιστα ΒΚ 5242 δεν σημαίνει τίποτε αφού σε διαφορετική περίπτωση θα φτάναμε στο αδιέξοδο να κατηγορηθούν όλοι οι κάτοικοι του Καστελόριζου, που μετά την ενσωμάτωση μεταβίβασαν ή απέκτησαν ακίνητα με μεταγεγραμμένα συμβολαιογραφικά έγγραφα ή κληρονομητήρια για απάτη σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου και επιπλέον να απομακρυνθούν βίαια από τις κατοικίες και τις περιουσίες τους (ως αυθαίρετοι κάτοχοι) με Πρωτόκολλα Διοικητικής Αποβολής.
Πηγή:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου