και του Ελληνικού Δημοσίου, σχετικά με την καταγραφή στο Εθνικό Κτηματολόγιο των Σεσκλιών, των νησίδων που βρίσκονται νοτιοανατολικά του όρμου του Πανορμίτη.
Όπως απεκάλυψε η «δημοκρατική», την 20η Ιουνίου 2014 με την υπ΄αριθμ. 143/2014 απόφαση “βόμβα” του Εφετείου Δωδεκανήσου έγινε δεκτή η αίτηση χρησικτησίας που άσκησε κατά του Ελληνικού Δημοσίου η Ιερά Μονή Ταξιάρχου Μιχαήλ του Πανορμίτου, διεκδικώντας την κυριότητα των νησίδων «Τεύτλουσα ή Σεσκλί», «Κουλουνδρός – Τρούμπεττο», «Ανώνυμη Νήσος ή Κουτσουμπός» και «Αρτικονήσι».
Το Ελληνικό Δημόσιο επεδίωξε την αναίρεση της ως άνω απόφασης και το αίτημα του απορρίφθηκε.
Θυμίζουμε ότι στις διαδικασίες σύνταξης του Κτηματολογίου Σύμης, παρά την αρχική δήλωση των νησίδων από τη Μονή του Πανορμίτη, τα Σεσκλιά τελικά καταγράφηκαν ως ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου, με μόνο τίτλο το τεκμήριο κυριότητας ότι αυτό είναι διάδοχο του ιταλικού κράτους και συνακόλουθα, το ιταλικό κράτος ήταν διάδοχο της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η Ιερά Μονή του Πανορμίτη, σε πρώτο βαθμό , άσκησε το 2010 αγωγή στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου διόρθωσης των κτηματολογικών εγγραφών, προβάλλοντας ότι τα Σεσκλιά είναι από το έτος 1791 μετόχι της Μονής, όπου αδιάκοπα ασκεί πράξεις νομής με γεωγοκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις και δραστηριότητες, ιδρύοντας εκεί μικρό οικισμό, καθώς επίσης συντηρώντας και λειτουργώντας στο μεγάλο Σεσκλί το εκεί Ναύδριο του Αποστόλου Παύλου. Καθώς κατά τις εκκλησιαστικές παραδόσεις, σε μια από τις περιοδείες του ο Παύλος βρέθηκε, δίδαξε και ίδρυσε μάλιστα εκεί τη πρώτη χριστιανική εκκλησία στα Δωδεκάνησα.
Η Μονή του Πανορμίτη επικαλέσθηκε και προσκόμισε στο Δικαστήριο ως τίτλο κτήσης συμβόλαιο της Δημογεροντίας Σύμης του έτους 1791, που μέχρι σήμερα διασώζεται στο αρχείο της, σύμφωνα με το οποίο η Μονή αγόρασε τα Σεσκλιά από την Κοινότητα Σύμης, που είχε και έχει μέχρι σήμερα στην ιδιοκτησία της και όλα τα άλλα γύρω από τη Σύμη νησιά. Η αγορά αυτή του έτους 1791 επιβεβαιώνεται επίσης και από άλλα παλαιά έγγραφα που διασώθηκαν και προσκομίσθηκαν στο Δικαστήριο.
Σε πρώτο βαθμό το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου απέρριψε τη αγωγή ως αόριστη. ΄Υστερα όμως από έφεση , σε δεύτερο βαθμό το Τριμελές Εφετείο Δωδεκανήσου δικαίωσε τη Μονή του Πανορμίτη.
Το σημαντικό στην υπόθεση είναι ότι ο Αρειος Πάγος δέχθηκε ότι το Εφετείο Δωδεκανήσου ορθά ερμήνευσε και δεν παραβίασε το νόμο με το να δεχθεί την αγωγή και τους ισχυρισμούς της Μονής και στα δύο σκέλη της.
Δηλαδή ότι όχι μόνο η Μονή του Πανορμίτη έχει στη νομή και κατοχή της τα Σεσκλιά χωρίς αμφισβήτηση, εκτελώντας φανερές υλικές πράξεις και ότι πράγματι περιήλθε η ιδιοκτησία τους σ’ αυτή με αγοραπωλησία από το έτος 1791. Αλλά το κυριότερο και προφανώς με γενικότερη σημασία και αξία είναι πως ο ΄Αρειος Πάγος δέχθηκε ότι ουδέποτε τα Σεσκλιά περιήλθαν στο Δημόσιο ως διάδοχο του Ιταλικού Δημοσίου, δηλαδή ουδέποτε αποτελούσαν δημόσιες γαίες «αρζί μιρί».
Συγκεκριμένα ο Αρειος Πάγος, όπως προηγούμενα και το Εφετείο Δωδεκανήσου, δέχθηκε ότι δημόσιες γαίες από τη εποχή του Σουλεϊμάν του κατακτητή, δηλαδή από το 1522 μ.Χ., δεν υπήρξαν στα μη «δορυάλωτα» Δωδεκάνησα , δηλαδή στα εκτός Ρόδου και Κω νησιά που δεν είχε κυριεύσει «με τη σπάθη και το δόρυ» ο τούρκος κατακτητής.
Σύμφωνα με το Αρειο Πάγο, από το έτος 1522 μ.Χ. μέχρι τη δημοσίευση του Νόμου 2100/1952 περί δημοσίων κτημάτων στη Δωδεκάνησο, στα μη «δορυάλωτα» αυτά νησιά της Δωδεκανήσου ουδέποτε υπήρξαν δημόσιες γαίες, διότι εξ αρχής δεν υπήρξε δήμευση της γης από τον Σουλτάνο, αλλά παραχώρηση προνομίων και δικαιωμάτων και κατά συνέπεια οι κάτοικοι και ιδιοκτήτες των κτημάτων δεν απώλεσαν τις περιουσίες τους «με αποτέλεσμα όλα ανεξαιρέτως τα κτήματα που κατείχαν, νέμονταν και εξουσίαζαν από τότε οι κάτοικοι των νησιών αυτών να ανήκουν στους ιδιοκτήτες τους, ήταν δηλαδή όλα ιδιόκτητες γαίες «μουλκ».
Η απόφαση αυτή του Αρείου Πάγου, ως νομολογία του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου της χώρας, δημιουργεί έτσι μεγάλη ανατροπή στα μέχρι σήμερα δεδομένα των δημόσιων κτημάτων στα Δωδεκάνησα και αναμένεται να επιλύσει ευνοϊκά μεγάλο αριθμό διαφορών και εκκρεμοτήτων που έχουν ιδιώτες και οργανισμοί με το Δημόσιο, όχι μόνο στη Σύμη αλλά και στα άλλα νησιά, εκτός Ρόδου και Κω.
Χαρακτηριστικά στη Σύμη, κατά τη σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου, καταγράφηκαν στο Δημόσιο ως διάδοχο του Ιταλικού Δημοσίου, όχι μόνο πολλές περιουσίες ιδιωτών αλλά ακόμη και οι δρόμοι και οι πλατείες των οικισμών της Σύμης.
Πρόεδρος του Γ’ Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου που έκδωσε την απόφαση, ήταν ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Ιωάννης Γιαννακόπουλος και εισηγητής ο Αεροπαγίτης κ. Ιωάννης Φιοράκη .
Στη δίκη το Ελληνικό Δημόσιο εκπροσώπησε ο Πάρεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτος κ. Βασίλειος Κορκίζογλου και την Ιερά Μονή Ταξιάρχη Μιχαήλ του Πανορμίτη ο παρά Αρείω Πάγω δικηγόρος Ρόδου και Άρχοντας Δικαιοφύλακας του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Θεόδωρος Παπαγεωργίου.
Πηγή:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου