Σκοτώνονται από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα στον ήλιο και το κρύο, χύνουν ποτάμια πικρό ιδρώτα και προκοπή δεν βλέπουν! Στα «γιατί» υπάρχουν απαντήσεις...
Σήμερα Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου σωτηρίου έτους (που λέει ο λόγος…) 2013, οι αγρότες της Ρόδου με τα τρακτέρ τους θα πραγματοποιήσουν πορεία από το Γεννάδι μέχρι το διοικητικό και εμπορικό κέντρο της πόλης. Το λιγότερο που έχει σημασία είναι αν θα δημιουργηθούν προβλήματα στην κυκλοφορία κατά μήκος του οδικού άξονα Ρόδου – Λίνδου. Ας ταλαιπωρηθούμε και λίγο, αυτό δεν θα επηρεάσει το μέλλον μας – μόνο στιγμιαία θα είναι η δυσφορία, σε σύγκριση με τα χρόνια προβλήματα που βιώνουν οι γεωργοί, καλλιεργώντας τη γη.
Το ζητούμενο είναι τι προσδοκούν να αποκομίσουν οι καλλιεργητές της γης, από την οποία όλοι ζούμε και χωρίς την οποία η ποιότητα της ανθρώπινης ζωής θα ήταν αφόρητη.
Αναμφίβολα, προσδοκούν στη λύση κάποιων από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν από καταβολής αρότρου και ζευγαρίσματος με ζώα, με μέσα πρωτόγονα, με ιδρώτα ποτάμια και πολύ πικρό. Ίδιος είναι και σήμερα ο ιδρώτας, έστω κι’ αν εξελίχθηκαν τα μέσα παραγωγής. Και μαζί με τον ιδρώτα προστέθηκε ισχυρότερη ανασφάλεια, άγχος για τα δάνεια, στεναχώριες για τα απούλητα προϊόντα και εν τέλει ένα πνίξιμο για την επιβίωση.
Η διαχρονική συσσώρευση των προβλημάτων του αγροτικού κόσμου δεν απόκτησε ποτέ βαλβίδα ασφαλείας. Κι’ έτσι το καζάνι βράζει συνεχώς, αλλά ποτέ δεν έρχεται η έκρηξη. Γιατί άραγε;
Η έκρηξη σ’ ένα καζάνι χωρίς βαλβίδα ασφαλείας είναι μπλοκαρισμένη από τα συνδικαλιστικά όργανα των αγροτών. Το αγροτικό κίνημα είναι ανύπαρκτο και αν κάπου κάπου, κάτι ακούγεται, αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τις ιαχές των αγροτοπατέρων που έτσι δικαιολογούν την ύπαρξή τους και διάφορα βολέματα. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ τίποτα, πέρα από τις γνωστές, άπαξ κάθε έτους, εκτονωτικές πορείες με τρακτέρ και μερικές μαύρες σημαίες ως ντεκόρ σε μια μάταιη απόπειρα στο κενό.
Οι κινητοποιήσεις πάντα αποφέρουν κάποιο αντίδωρο, αλλά είναι τόσο μικρό, ως σταγόνα στον ωκεανό, που δεν λύνει κανένα πρόβλημα,. Το ίδιο θα γίνει και του χρόνου – και πιθανότατα στο διηνεκές.
Στην Ευρώπη η γεωργία είναι οργανωμένη πολύ περισσότερο από τη βιομηχανία και τους άλλους παραγωγικούς τομείς και το αγροτικό κίνημα πανίσχυρο, έχει τον πρώτο λόγο από την ώρα της σποράς μέχρι την κατανάλωση. Στα καθ’ ημάς η γεωργία είναι φωτογραφία του διαλυμένου κράτους, χωρίς οργάνωση, χωρίς συνεταιρισμούς, χωρίς δύναμη, χωρίς δυναμική. Είναι ένα ασθενικό κύτταρο μονίμως μοιρασμένο, καταδικασμένο να είναι πάντα ατροφικό.
Η Ρόδος, που θα μπορούσε να αποτελεί πρότυπο παραγωγής και απορρόφησης των αγροτικών προϊόντων, βρίσκεται βαλτωμένη στην ίδια μιζέρια, την ίδια κακουχία, την ίδια ασθενικότητα. Υπέρογκο κόστος παραγωγής, κούραση μεγάλη, δάνεια, φτώχεια και πολύ κούραση. Μαζί, θύμα και οι καταναλωτής, λόγω μεσαζόντων –ένα σαπρόφυτο και παρασιτικό είδος που δεν συναντάται πουθενά αλλού, σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα. Πουλάει ο παραγωγός μια δεκάρα το κιλό και φτάνει το –όποιο- προϊόν, 1 ευρώ στον καταναλωτή!
Σ’ αυτό το κενό, ανάμεσα στον γεωργό και τον καταναλωτή, βρίσκεται όλη η αιτία της κακοδαιμονίας που μαστίζει τους κατάκοπους γεωργούς μας. Υπάρχουν βέβαια και οι κομπιναδόροι των μεγάλων κάμπων που δεν σπέρνουν για να θερίσουν, αλλά για να εισπράξουν τις επιδοτήσεις, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που ευδοκιμεί στη Ρόδο, λόγω μικρού κλήρου.
Σήμερα, αύριο, μόλις λήξουν οι κινητοποιήσεις, οι αγρότες θα εισπράξουν το γνωστό αντίδωρο, αλλά και του χρόνου πάλι στην ίδια πτωχευτική κατάσταση θα βρίσκονται, πάλι με τα τρακτέρ στους δρόμους – για ένα ακόμη μικρό κομμάτι αντίδωρου.
Όσο οι γεωργοί δεν οργανώνονται σε σύγχρονες βάσεις, όσο δεν υπάρχει συνεταιριστικό κίνημα, καθαρό και τίμιο, που να αναλάβει την εμπορία των προϊόντων τους, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δουν. Μαζί τους δε και οι καταναλωτές, δηλαδή της, επίσης χειμαζόμενης πλειοψηφίας των πολιτών- των μισθωτών και συνταξιούχων.
Δυστυχώς, αυτή είναι συμπυκνωμένη η αλήθεια, που όλοι γνωρίζουν, αλλά και όλοι προσποιούνται ότι την αγνοούν.
Θ. Μ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου