.jpg)
Αποδεικνύοντας έμπρακτα πως βρίσκεται κοντά στα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Δικηγορικού...
Συλλόγου Ρόδου πραγματοποίησε ημερίδα με θέμα «Όταν η βία πάει σχολείο», προσεγγίζοντας το επίκαιρο θέμα του εκφοβισμού και του ρατσισμού στη μαθητική κοινότητα.Με ομιλητές τον βοηθό του Συνηγόρου του Πολίτη για τα δικαιώματα του παιδιού κ. Γιώργο Μόσχο και τον εκπαιδευτικό και πρόεδρο της εθνικής επιτροπής για τα δικαιώματα του ανθρώπου κ. Κωστή Παπαϊωάννου οι δεκάδες συμπολίτες μας (στην πλειονότητά τους εκπαιδευτικοί ή που συσχετίζονται με την εκπαίδευση) που παραβρέθηκαν προχθές το βράδυ στην κατάμεστη αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου εξέφρασαν ανησυχίες για τα περιστατικά βίας που σημειώνονται σε σχολεία και της δικής μας περιοχής.
Λίγο πριν ξεκινήσει η ομιλία των κ.κ. Μόσχου και Παπαϊωάννου, η δικηγόρος και μέλος της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Δικηγορικού Συλλόγου κ. Μάρα Μακρίδη αναφέρθηκε στην πορεία της επιτροπής που συστάθηκε το Δεκέμβριο του 2011 και έχει ήδη πραγματοποιήσει ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις όπως αυτή που αφορούσε τις «Γυναίκες και τη βια» αλλά και τη «Δωρεάν Νομική Βοήθεια για Νέους» αφού ο Δικηγορικός Σύλλογος εντάχθηκε στο εν λόγω πρόγραμμα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς και αφορά τη δωρεάν νομική βοήθεια σε ανήλικους και κοινωνικά ευπαθείς ομάδες νέων.
Ακόμη, η επιτροπή συμμετέχει στο Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, ενώ στηρίζει το Κοινωνικό Παντοπωλείο αλλά και το Εθελοντικό Κοινωνικό Ιατρείο Ρόδου. Σε ό,τι αφορά την προχθεσινή ημερίδα θα πρέπει να σημειωθεί πως ο Δικηγορικός Σύλλογος Ρόδου είναι ο μοναδικός Δικηγορικός Σύλλογος στην Ελλάδα που ανέλαβε την πρωτοβουλία να πραγματοποιήσει μια ημερίδα που αφορά τη βία στο σχολείο. Για τον λόγο αυτό έλαβε συγχαρητήρια τόσο από τον κ. Μόσχο όσο και από τον κ. Παπαϊωάννου για αυτή του την πρωτοβουλία.
Στην ομιλία του ο κ. Μόσχος τόνισε το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια τα κρούσματα βίας έχουν πολλαπλασιαστεί, ενώ πάνω από τα 2/3 των παιδιών που έχουν υποστεί βία είτε μέσα είτε έξω από το σχολείο, δεν αναφέρουν τη θυματοποίησή τους. Κατά τον κ. Μόσχο, τα παιδιά έχουν έλλειψη επικοινωνίας, κατανόησης και παρουσίας γονέων, ενώ όπως τόνισε, «το σχολείο λανθασμένα εστιάζει στην ύλη και τη διδασκαλία την ώρα που τα παιδιά ζητούν να δώσουμε προσοχή σε άλλα πράγματα όπως το να είμαστε διαθέσιμοι, να είμαστε εκεί για αυτά». Τονίζοντας πως η βία είναι παντού, πως όλη η κοινωνία είναι γεμάτη βία, ο ίδιος επεσήμανε πως πρέπει να «δυναμώσουμε τα παιδιά για να σταθούν στα πόδια τους, μέσα από τη σιγουριά που θα τους δώσουμε».
«Είναι σημαντικό να αναδείξουμε το ρόλο που λέει όχι πανικός και να αναζητήσουμε εργαλεία που θα αφαιρέσουν τη βία» σημείωσε ο κ. Μόσχος.
Αναφέροντας απαντήσεις παιδιών στο ερώτημα «γιατί οδηγείστε σε ακραίες συμπεριφορές», όπως «επειδή είναι μόδα», «επειδή είναι κάτι νέο», «για να έχουν το πάνω χέρι», για να πάνε κόντρα στα υπόλοιπα», «για να ανέβουν στα μάτια των άλλων», «για να καλύψουν τις δικές τους αδυναμίες» ο ίδιος εστίασε την προσοχή του στη βιωματική εκπαίδευση.
Πως δηλαδή τα παιδιά θα μπουν στη θέση του άλλου, πως θα μάθουν τις συνέπειες οποιασδήποτε άσκησης βίας, τι πόνος θα προκληθεί στο συμμαθητή τους κ.λπ. ενώ επεσήμανε πως πρέπει να τροφοδοτήσουν τα παιδιά με περισσότερες ευκαιρίες για να νιώσουν σπουδαία και να χαρούν με τη συμμετοχή τους σε διάφορες δραστηριότητες.
Βέβαια, τόνισε πως ήδη είναι πάρα πολλοί οι εκπαιδευτικοί στη χώρα μας που προσπαθούν να αλλάξουν αξίες στα παιδιά και να έρθουν κοντά στις ανάγκες τους ενώ ανέφερε πως χρειάζονται καλή δικτύωση και στήριξη. «Το σχολείο θα λειτουργήσει εξισορροπητικά στην έννοια της ομάδας» σημείωσε ο κ. Μόσχος ενώ επεσήμανε πως οι γονείς πρέπει να είναι υποστηρικτικοί και οι δάσκαλοι να δείχνουν κατανόηση και «ίσως το τρίπτυχο αυτό να είναι μια μικρή ελπίδα για την κοινωνία μας».
Από την πλευρά του ο κ. Παπαΐωάννου εστιάστηκε στη ρατσιστική βία σε συνάρτηση με το χώρο της εκπαίδευσης κάνοντας λόγο για το «νεοναζισμό» που βρίσκεται πλέον στο ελληνικό σχολείο. Ο ίδιος σημείωσε μεταξύ άλλων: «η εκπαιδευτική κοινότητα χρεώνεται μονοσήμαντα την μακριά υποβάθμιση του δημόσιου εκπαιδευτικού χώρου. Η απαξίωση του δημόσιου εκπαιδευτικού κάθε βαθμίδας χρωματίζει τα τελευταία χρόνια πολλές σημαίες και τη σημαία της μεταρρύθμισης και τώρα τη σημαία της πολιτικής συρρίκνωσης.
ʼρα αυτοί που είναι οι τρεις παραδοσιακοί παίκτες της εκπαιδευτικής πράξης, μαθητές δάσκαλοι και γονείς, σε έναν μεγάλο βαθμό βιώνουν ο καθένας με τον τρόπο του αυτό που μπορούμε χαρακτηριστικά να αποκαλέσουμε «εκπαιδευτική ήττα». Και μολονότι διαφωνώ με τη μάλλον στρεβλή διαπίστωση ότι το σχολείο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, διαφωνώ γιατί μια τέτοια διαπίστωση παραγνωρίζει ότι το σχολείο έχει τις δικές του ενδοεκπαιδευτικές δυναμικές και είναι μια μικρή κοινότητα που έχει τη δική της δυναμική και τις δικές της εντάσεις. από την άλλη όμως δύσκολα θα μπορούσα να παραγνωρίσω το γεγονός ότι το σχολείο δεν θα μπορούσε να απουσιάζει , ίσα –ίσα μπορεί και να παραστρατεί ως ένα από τα πεδία εκφασισμού της κοινωνίας».
Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του προβλήματος ο κ. Παπαϊωάννου σημείωσε πως ένας τρόπος αντίδρασης απέναντι στην ενδοσχολική βία είναι οι αποβολές επισημαίνοντας πως είναι ένας «αμήχανος τρόπος έξω από τη διαχείριση του φαινομένου και θα ήταν άδικο να μείνει κανείς σε αυτή τη διαπίστωση. Υπάρχει πολύ μεγάλη τάση οι εκπαιδευτικοί να αντιδράσουν πιο ουσιαστικά, έχουν πλατφόρμες πρωτότυπου υλικού και πρωτοβουλίες αντιρατσιστικής εκπαίδευσης.
Ο ίδιος ανέφερε μάλιστα ότι υπάρχει εκδήλωση εκφοβισμού μέσα στο σχολείο αλλά και τάση στοχοποίησης εκπαιδευτικών. Μάλιστα, όπως τόνισε, για να αντιδράσεις στο πρόβλημα πρέπει καταρχήν να το αναγνωρίσουν, να μην υπάρχουν ηθικοί πανικοί- τι ωθεί ένα παιδί να εκδηλώσει ρατσιστική συμπεριφορά- ενώ φυσικά για να μπορέσει να υπάρξει αντιμετώπιση πρέπει να είναι στο πλευρό των παιδιών.
Σημείωσε δε, πως αν δεν μπορεί η κοινότητα του σχολείου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, δεν θα μπορεί να το κάνει αυτός που θα έρθει για να πραγματοποιήσει μια διάλεξη ή μια ημερίδα επισημαίνοντας πως «το μεγάλο στοίχημα είναι το προαύλιο του σχολείου. Το τρίπτυχο γονείς, μαθητές και δάσκαλοι πρέπει να είναι δεμένοι για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα».
Αμέσως μετά την ομιλία των κ.κ. Μόσχου και Παπαϊωάννου, το λόγο έλαβαν εκπαιδευτικοί αλλά και φορείς που ασχολούνται με την εκπαίδευση, ενώ στο τέλος της ημερίδας η εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας στα Δωδεκάνησα κ. Έλενα Γιαννίκη σημείωσε πως «ο κόσμος αναζητεί τη διάδραση. Χρειαζόμαστε φωνές. Μη ρίχνουμε ευθύνες στους θεσμούς», ενώ τόνισε πως «η Ρόδος είναι παραδοσιακά πολυπολιτισμική και έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου